As persoas organizadas no BNG sabemos que o proxecto daquelas que aspiramos a unha Galiza libre e popular é partillado por múltiples actores sociais e políticos que van alén destas siglas, cun peso altamente desigual entre si no conxunto do soberanismo galego. Aínda máis, somos conscientes da existencia de moitos e moitas nacionalistas e independentistas aínda non organizadas, ou que o estiveron noutro momento e se encontran decepcionados coas diversas traxectorias dos actores orgánicos, ou que escolleron outros espazos de participación entre os moitos existentes para a acción social.
Independentemente do noso xeito de ver esta realidade, somos moitas quen hoxe constatamos a debilidade social do soberanismo en diversos campos, e observamos con preocupación o momento complexo que atravesa o proxecto nacional, onde os problemas e necesidades do país fican opacados por prioridades externas e proxectos que non ofrecen futuro a longo prazo para Galiza mais que contan hoxe con ampla difusión.
Neste contexto os pasos a dar adquiren unha importancia aínda maior. Por iso, se antes non foi posíbel, urxe actuar para mostrar colectivamente ao conxunto da sociedade un proxecto autónomo e autocentrado. Un proxecto que efectivamente vaia alén de siglas partidarias, que sofren hoxe en día, interesadamente, unha desvalorización na súa percepción social como elemento vertebrador, mais que continúan a ser imprescindíbeis como máis unha ferramenta para a transformación social. Un proxecto con capacidade de resolver os problemas que afectan a sociedade galega desde unha óptica liberadora e de esquerda, con miles de persoas como corpo organizado, o maior do país, e unha ampla base social.
Cómpre non desaproveitar, pois, unha data tan referencial como o Día da Patria para esa tarefa como expresión da ligazón da loita pola liberación nacional e a social. Explicar claramente, e explicitar todo o posíbel, que a unión de ambas cuestións na Galiza é fundamental para construír un futuro digno e que non imos renunciar a ningunha delas. Neste sentido, un dos retos que temos colectivamente é elevar a confianza do propio pobo nas capacidades de seu, nas solucións que pode ofrecer o soberanismo e en todas as vitorias que nos quedan por conquistar.
É pois unha necesidade, mais tamén unha responsabilidade, ser quen de andar todo o camiño posíbel con aqueles e aquelas que partillan con nós eses mínimos irrenunciábeis. E ser quen de facelo dependerá, por riba de moitos outros factores, de que se faga desde o respecto ás diferenzas e coa lealdade nas actuacións como un piar inquebrantábel.
Sen superar as experiencias frustradas que individual ou colectivamente podemos ter é complicado construír en positivo: por iso cómpre ollar esas outras realidades que nos foron demostrando como si era posíbel construír e dar pasos para situar o obxectivo soberanista como o centro da nosa acción por riba das siglas ou proxectos concretos, como demostrou o soberanismo xuvenil os dous últimos anos. Quen vivimos este proceso de preto non podemos negar as súas dificultades, e para moitas é un espazo que neste momento non cumpre todos os obxectivos aos que aspiramos, mais tampouco se pode negar que sen lugar a dúbidas supuxo un paso adiante histórico. Un paso adiante, ademais, que na altura non parecía posíbel mais que finalmente si o foi, con valentía e esforzos por todas as partes.
Porque sabemos que, en calquera campo, avanzar é posíbel cando existe a vontade, cando prevalece a xenerosidade, que non a renuncia, cando se actúa con lealdade e en base ao respecto mutuo superando preconceptos sobre as partes, e situando as prioridades políticas por riba da conxuntura de cada axente.
