Todos os días abandonan o noso país mozos e mozas que, ante a imposibilidade de teren un futuro digno e traballaren na propria terra, son expulsadas/os. Os datos existentes non deixan lugar a dúbidas: aproximadamente unhas 100.000 persoas en idade moza emigraron de Galiza desde o ano 2010, e hoxe só quedan na nación pouco máis de 500.000 mozos e mozas.
Non é a crise demográfica que alega hipocritamente Feijóo nin o retorno de inmigrantes aos seus países de orixe o que provoca ese descenso: o contraste dos datos do INE revela as mentiras do goberno da Xunta. É, si, consecuencia dunhas políticas nefastas que condenan á mocidade a procurar fóra do país o que este non lle oferece: un emprego digno e con dereitos.
Porque se os dados xerais da sociedade son dramáticos, aqueles que se refiren ao desemprego e precariedade xuvenís son estarrecedores: hoxe máis da metade da mocidade está no desemprego. Os dados falan dun 66% de desemprego até os 20 anos, 48,3% até os 25 e ainda mais dun 30% até os 30 anos. E todo isto en condicións absolutas de precariedade, temporalidade e baixos salarios.
Aliás, hai outras realidades que non son analizadas no INE mais que debemos destacar: como cantas mozas e mozos da Galiza acaban decidindo deixar os estudos, ou estudar o que é impartido nas proximidades a onde residen porque non poden pagar a estancia noutra vila ou cidade, ou cantas son persoas formadas que deixaron hai tempo de aspirar a desenvolverse profesionalmente no seu campo. Todo isto conforma un panorama de sufrimento social na mocidade que debuxa a saída do país como único escenario de supervivencia.
E se o presente é negro, as consecuencias demográficas e para o futuro son terríbeis, non só para a mocidade, mais para toda a sociedade. Aqueles sectores que xerarían a riqueza no país non o fan e deixan de contribuír ao sustento das prestacións sociais, desemprego ou pensións, alén de que, tras as reformas laborais e de pensións de PP e PSOE que empobrecen ao conxunto da clase traballadora, garantir un retiro minimamente digno para a mocidade de hoxe será case ciencia-ficción. Todas estas medidas son parte da destrución planificada da nosa nación, dos seus sectores produtivos e tamén do roubo do futuro da mocidade.
Frente á desolación e miseria que nos rodea, só temos unha sorte: a mocidade organizada en Isca! seguimos mantendo intacta a capacidade de soñar. E podemos imaxinar un mundo sen explotación. A clase traballadora en xeral, e a mocidade en particular sofre unha inoculada desafección pola política que é necesario combater. Debe- mos socializar, máis que nunca, a idea de que as organizacións políticas, os sindicatos, as asociacións, etc… son ferramentas. As ferramentas pódense xestionar ben ou mal, pero non son o problema. O problema é o sistema e a clase dominante, a grande burguesía e a súa oligarquía financeira. As rebeldes organizadas en Isca! sabemos que só coa organización precisa lograremos tombar o réxime español que nos quere resignar á emigración, ao desemprego e a un futuro negro onde un proxecto de vida autónomo e digno sexa case imposíbel. Porque o futuro do país depende do que hoxe fagamos, cómpre organizarse e seguir loitando!
