Vivimos tempos de mala prensa para os movementos emancipadores que no mundo loitan incansabelmente para combater o capital construíndo alternativas dende o socialismo. Porén estes movementos emancipadores, anticapitalistas, feministas e combativos abren camiños para crer que podemos construír, dende a esquerda, unha sociedade máis xusta e máis libre, que, ao tempo que supera a opresión de clase, destrúa o patriarcado e remate coa explotación de homes e mulleres.
O discurso feminista, baseado no combate frontal do sistema patriarcal, no cuestionamento dos roles, das categorías home-muller e da heteronormatividade, fai parte importante da construción do socialismo e do combate da clase traballadora.
As e os marxistas que constrúen, hoxe e aquí, o socialismo deste século, combaten a opresión da clase traballadora conscientes do papel fundamental que a emancipación das mulleres xoga na mesma, da importancia de combater a un tempo patriarcado e capitalismo pois acreditan coma nós que a clase traballadora non será libre na medida en que as mulleres traballadoras non o sexan.
Se a construción do socialismo hoxe vai ligada necesariamente á liberación da muller e ao combate do patriarcado por que segue existindo un discurso que desliga a loita feminista da loita de clase? Cando nos anos setenta o movemento feminista rompe co movemento obreiro e outros movementos sociais inseridos no combate do capitalismo faino en base á súa propia ruptura coas críticas das relacións de produción pasando a un discurso crítico sobre as relacións de dominación e poder. Ese novo discurso, que crea unha falsa contradición inexistente entre feminismo e marxismo amplía a distancia en base ao discurso bioloxicista que fala do patriarcado como unha situación estática no tempo desligada da situación e a análise histórica do momento.
Os resultados desa ruptura son evidentes: un movemento fragmentado, con fortes confrontacións internas, un discurso que naufraga entre a moralidade, o posibilismo e o bioloxicismo ignorando en non poucas ocasións os eixos de poder que actúan sobre as formas de opresións vividas polas mulleres no seu proceso de identificación do suxeito colectivo.
Así hai movementos chamados feministas que dende o aparente combate do patriarcado adhiren sen cuestionamentos o sistema capitalista, como o institucional que pula por conseguir a igualdade a través das leis promovidas pola socialdemocracia e articula o seu discurso en base a igualar os dereitos das mulleres aos otorgados aos homes no sistema capitalista. Ao tempo moitos destes movementos exixen dos movementos que constrúen o socialismo como alternativa transformando as estruturas de poder e as económicas cuestionando de base o patriarcado, un discurso feminista moito máis avanzado do que elas mesmas practican.
Por outra banda son as marxistas as mulleres que, aliadas de xeito táctico con aquelas que practican un discurso de adhesión ao sistema para a loita pola emancipación das mulleres, combaten a base do patriarcado e a dominación á que somete as mulleres ao tempo que combaten o capitalismo como sistema de dominación sobre as clases populares. Esta alianza das feministas revolucionarias cos discursos da igualdade é un mecanismo imprescindíbel para as loitas feministas pois non podemos obviar a construción do suxeito do feminismo en base á categoría política “muller”, loita na que todas nós estamos chamadas a entendernos e colaborar.
O feminismo revolucionario plantexa o combate do patriarcado como unha transformación radical da sociedade e do sistema capitalismo mudando así as relacións económicas e sociais e pon, fronte a outras experiencias de discursos emancipadores da muller, ao socialismo como modelo de sociedade sen explotación de clase pero tamén sen explotación de xénero.
Tamén dende a óptica marxista o feminismo afronta sen dificuldades o debate actual sobre a abolición do xénero que ven en ocasións da man de discursos post-estructuralistas e noutras dende o propio movemento que evoluiu dende a ruptura coas socialistas nos 70, pero que conflúen en plantexar a eliminación das categorías políticas home-muller e os binomios da heternormatividade. Estas novas propostas de redefinición do suxeito do feminista dan no marxismo cun discurso claro: o importante, o imprescindíbel, é a eliminación da opresión, da opresión de clase para a clase obreira e da opresión e dominación patriarcal para as mulleres.
A historia demostra que todas as conquistas das loitas das mulleres polos seus dereitos tiveron lugar en situacións de toma de conciencia da clase traballadora e a loita pola súa liberación. E son as situacións de retroceso da conciencia de clase as que favorecen o retroceso dos dereitos das mulleres. Así a revolución pasa necesariamente pola emancipación das mulleres.¶ Para nós a emancipación das mulleres non pode darse sen a destrución do sistema capitalista e para isto é imprescindíbel a vitória da clase obreira, a construción do socialismo. Somos as marxistas quen debemos encabezar a loita pola emancipación das mulleres inseridas na loita proletaria pois non acreditamos noutro sistema que nos faga libres e que constrúa a sociedade en que queremos vivir e na que podemos ser libres.